Η πολυαναμενόμενη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών

Του Κ. Καλατζή – πρ. Δήμαρχος Νεμέας

 

Διαπιστώνουμε καθημερινά ότι σήμερα περισσότερο από ποτέ γίνεται επιτακτική η ανάγκη διαλόγου και συνεννόησης των πολιτικών μας δυνάμεων και ιδίως των δύο μεγαλύτερων κομματικών σχηματισμών για την έξοδο της χώρας μας από την βαθιά κρίση που βιώνει τον τελευταίο καιρό. Οι δραματικές εξελίξεις των τελευταίων μηνών που έχουν φέρει τον λαό σε αδιέξοδο και απόγνωση επιτάσσει την πολιτική συμφωνία των κομμάτων τουλάχιστον σε ορισμένες κρίσιμες μεταρρυθμιστικού χαρακτήρα αποφάσεις. Αυτό που επιβάλλουν οι δυσκολίες που βιώνουμε είναι μια συνεργασία όλων των δυνάμεων της βουλής. Και όταν μιλάμε για αναγκαία συναίνεση είναι απαραίτητο να διευκρινιστεί πως συναίνεση δεν σημαίνει και αυτομάτως συγκυβέρνηση.  Το ερώτημα που τίθεται αυτομάτως όμως  είναι το κατά πόσο μια συναίνεση σε αποφάσεις με υψηλό πολιτικό κόστος θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα. Είναι εφικτή μια ειλικρινής συνεργασία που θα μας δώσει πίσω την χαμένη μας αξιοπρέπεια; Δυστυχώς όχι. Και η στάση της κυβέρνησης το αποδεικνύει περίτρανα. Γιατί είναι φανερό ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν επιδιώκει τον διάλογο και την συνεργασία αλλά αντίθετα μια άνευ όρων συμπόρευση των δυνάμεων της αντιπολίτευσης που θα «νομιμοποιεί» τις λανθασμένες της επιλογές. Επί της ουσίας ζητά παράδοση άνευ όρων και συνευθύνη. Ακόμα και σήμερα, ένα χρόνο μετά την ψήφιση του μνημονίου η κυβέρνηση ζητά συνεργό θέλοντας να καλύψει την αναξιοπιστία της και την ανεπάρκεια της να χειριστεί τα κρίσιμα ζητήματα της οικονομίας της χώρας. Ξεχνούν, όμως και η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός ότι η συναίνεση και η συνεργασία οικοδομούνται με πράξεις. Ούτε επιβάλλονται, ούτε «διατάσσονται». Και η σημερινή κυβέρνηση θα μπορούσε να έχει επιβάλλει με τη στάση της την στήριξη των πολιτικών κομμάτων. Αν ο πρωθυπουργός είχε δηλώσει αμέσως την επομένη των εκλογών πως ξεχνά ότι είναι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και ότι θα δουλέψει σαν πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων. Αν πρώτη του δουλειά ήταν να τιμωρήσει όλους τους απατεώνες, «συναδέλφους» του και μη, και να τσακίσει τόσο την απροκάλυπτη διαφθορά όσο και την παντοδύναμη γραφειοκρατία που έκαναν τη χώρα να ματώνει επί δεκαετίες. Τίποτε από όλα αυτά δεν έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου.  Η κατάληξη ήταν να γίνουμε μάρτυρες ενός ακόμα ναυαγίου καθώς η πολυαναμενόμενη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών αυτού του τόπου έληξε άδοξα αφήνοντας πίσω της ακόμα μεγαλύτερη ανασφάλεια και αβεβαιότητα στην πλειονότητα των πολιτών. Σήμερα που μια συμμαχία δυνάμεων θα έφερνε τη χώρα ένα βήμα πιο κοντά στο να ξανακερδίσει ο λαός την χαμένη του ελπίδα φαντάζει σχεδόν αδύνατη.