ΜΝΗΜΗ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ του ΔΙΚΤΥΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ Α΄ Ε.Λ.Μ.Ε. ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

Επειδή η αλήθεια έχει διάρκεια, ξαναδιαβάζοντας το κείμενο της Αγγελικής Ηλία για  τη δολοφονία του Αλέξη, τρία χρόνια μετά αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε τίποτε άλλο να προσθέσουμε, γιατί τίποτε δεν έχει αλλάξει. Εκτός… εκτός του ότι εφέτος οι ιδεολογικοί απολογητές της δολοφονίας του Αλέξη είναι στην κυβέρνηση κι η επιτυχία τους γιορτάστηκε στις  17/11/11 με την απαγγελία του ύμνου της χούντας στη σχολή που εκπαιδεύει τους αξιωματικούς μας για να  «υπερασπίζουν» την πατρίδα – προφανώς από τους δεκαεξάχρονους μιας επόμενης 17^ης Νοεμβρίου που θα τους (ξανα)λένε αλήτες…..

Παραθέτουμε χωρίς άλλα  σχόλια το κείμενο που είχε γραφτεί  στις 9/12/08:  «Στις 6-12-2008, ένας μαθητής 16 χρονών δολοφονήθηκε από αστυνομικό ειδικό φρουρό στα Εξάρχεια. Ήταν ένας μαθητής… Θα μπορούσε να είναι μαθητής μας. Ένας μαθητής που είχε ακούσει στη γιορτή της 28^ης Οκτωβρίου «για τους νέους με πάνω κάτω απλωμένη την αφοβιά  σα σημαία … για τους νέους που τους έλεγαν αλήτες». Ένας μαθητής που είχε ακούσει στη γιορτή του Πολυτεχνείου, ότι ο στρατός και η αστυνομία δολοφόνησαν έλληνες πολίτες κι ότι ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν κι ο 17χρονος  μαθητής  Διομήδης Κομνηνός. Ένας μαθητής που θα είχε ακούσει, αν γιορταζόταν στα σχολεία μας η Εθνική Αντίσταση, για άλλους ήρωες που, αφού πολέμησαν τους γερμανούς, το ελληνικό κράτος τους έστειλε στη φυλακή, στις εξορίες, στο εκτελεστικό απόσπασμα και θεωρεί ακόμη το όνομά τους ακατάλληλο για να ονομάσει ένα δρόμο, μια πλατεία, ένα σχολείο… (ούτε που απάντησαν οι αρμόδιοι στο αίτημα σχολείων της πόλης μας να πάρουν το όνομα  του Κορίνθιου ήρωα  Γεώργιου Σάμιου). Ήταν λοιπόν ένα παιδί 16 χρονών… Θα μπορούσε να είναι παιδί μας. Και μη βιαστείτε να πείτε πως «το δικό μας παιδί, ποτέ…». Υπάρχουν όλοι οι συνδυασμοί παιδιών και γονιών. Υπάρχουν και σήμερα νέοι  που τους λένε αλήτες. Η εποχή μας ισχυρίζεται ότι λατρεύει τους νέους. Τους λατρεύει όσο ακολουθούν τα στερεότυπα που η ίδια έχει κατασκευάσει γι αυτούς. Υπάρχουν όμως και οι νέοι που θέλουμε να τους αγνοούμε. Οι νέοι που είναι άνεργοι. Οι νέοι που δουλεύουν χωρίς ασφάλιση. Οι νέοι που, όταν τελειώσουν τα ελληνικά πανεπιστήμια, θα αντιμετωπίσουν τα αγορασμένα «πτυχία» των κολλεγίων.  Αυτοί οι νέοι βγαίνουν στους δρόμους. Άλλοι με συνθήματα βασισμένα σε στέρεες αναλύσεις και κοσμοθεωρίες, με αιτήματα  συλλογικά για ένα καλύτερο αύριο. Άλλοι μόνοι, να παλεύουν με φαντάσματα, να ξεσπούν το αδιέξοδό τους σε κάθε τι που φοράει στολή. Κοινός πόθος σε όλους, ο δρόμος για την ελευθερία. Όταν όμως οι δρόμοι της ελευθερίας κλείνουν με δολοφονίες 16χρονων παιδιών, εμείς οι δάσκαλοι  πρέπει να ανησυχούμε. Ποιο δρόμο άραγε δείχνουμε εμείς; Αυτό άραγε το διαβάσαμε σε καμιά σχολική γιορτή; «…..Αλλά κάτεχε ότι μονάχα εκείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θα’ χει μεθαύριο μερτικό στο δικό του ήλιο». Ας το σκεφθούμε την επόμενη φορά που θα μπούμε στην τάξη και θα αντικρύσουμε τους μαθητές μας - και την  κενή θέση του Αλέξη κάπου στο βάθος.»