Η Κεντροαριστερά σε (δημιουργικό) σοκ!

Της Κατερίνας Φαρμάκη Βουλευτής Κορινθίας – ΠΑΣΟΚ

(ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ

«ΤΑ ΝΕΑ» ΤΗΣ 27.12.2011

ΣΤΗΛΗ «ΓΝΩΜΕΣ: Το μελλον της Κεντροαριστεράς: Τι, Πως, Που»)

Κοιτώντας την μεγάλη ευρωπαϊκή εικόνα διαπιστώνει κανένας ότι η σοσιαλδημοκρατία σε όλη την Ευρώπη διέρχεται την μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας της.  Το ντόμινο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και η ακόλουθη αποδόμηση της έννοιας του κοινωνικού κράτους στην Ευρώπη οδήγησαν σε κατάρρευση την κεντροαριστερή ρητορεία, που εδώ και καιρό αδυνατεί ιδεολογικά και πρακτικά να δώσει απαντήσεις στα τεράστια προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί. Ο συνδικαλισμός ξέφτισε, οι ιδεολογίες  ανατράπηκαν, οι πολιτικές μαράζωσαν σε απλή διεκπεραίωση «άνωθεν» εντολών. Έτσι οι πολίτες αισθάνονται αδύναμοι και ανυπεράσπιστοι απέναντι στις νεοφιλελεύθερες αγορές, στο αχόρταγο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στην άναρχη παγκοσμιοποίηση και σε μια διεθνή οικονομία χωρίς κανόνες και ήθος. Στην Ελλάδα,  η κατάρρευση της κεντροαριστερής ιδεολογίας ήταν ίσως, η πιο παταγώδης, ηχηρή και κοινωνικά άδικη. Και αυτό διότι μέχρι σήμερα αποτελούσε ιστορικά τον εκφραστή της προόδου, της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης και τον ιστορικό αντίποδα του συντηρητισμού σε κάθε του μορφή.  Σήμερα μετά από 2 χρόνια θυσιών και υπομονής, έχει γίνει φανερό σε όλους ότι η μεγαλύτερη πολιτική αποτυχία είναι να υποκρίνεσαι κάτι που δεν είσαι. Ήτοι; Το ΠΑΣΟΚ –ο κυρίαρχος εκφραστής της κεντροαριστεράς στην χώρα μας- δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τα σύγχρονα προβλήματα με ικανό οπλοστάσιο, δηλ. πολιτικό προσωπικό και πρόγραμμα. Αντίθετα, αποδείχθηκε ανέτοιμο και φοβισμένο και προσπάθησε με συνταγές του χθες και με νεοφιλελεύθερες λογικές ξένες προς αυτό, να αντιμετωπίσει ένα πρωτοφανή πολιτικο – οικονομικό- κοινωνικό κυκεώνα. Αποτέλεσμα είναι αυτήν την στιγμή η κεντροαριστερά να μην πείθει. Και ακόμα χειρότερα: να έχει ταυτιστεί στην συνείδηση του κόσμου με την πολιτική «μασκαράτα». Άλλο περίμεναν οι πολίτες,  άλλο τους βγήκε! Ας μην σπεύσουν όμως, ορισμένοι να προεξοφλήσουν το πολιτικό τέλος της κεντροαριστεράς και την ηγεμονία του σκληρού νεοφιλελευθερισμού. Ήδη ο πολιτικός διάλογος που έχει ξεκινήσει για την αναγέννηση της αποτελεί μια ελπίδα όχι αναβάπτισης στην κολυμβήθρα του Σηλωάμ -ήτοι στην συλλογική λήθη- εκείνων που την εκμεταλλεύτηκαν για να κάνουν καριέρες και να χτίσουν περιουσίες, αλλά για μια νέα πορεία πάνω στις παραδοσιακές κεντροαριστερές αξίες και αρχές. Η αρχή πρέπει να γίνει από το πολιτικό προσωπικό της. Η απαλλαγή από τα φθαρμένα υλικά του παρελθόντος που έδωσαν πλούσια τροφή σε σκάνδαλα και οικονομικές ατασθαλίες –όπως αποκαλύπτουν οι δηλώσεις πόθεν έσχες  των πολιτικών, αλλά και το πολιτικό χρήμα που κρύβεται στην Ελβετία- πρέπει να αποτελεί πολιτική προτεραιότητα. Η Κεντροαριστερά οφείλει να αποτελέσει όπως παλιά, χώρο ανάδειξης νέων στελεχών, με όραμα, με ταπεινότητα και κυρίως χωρίς την κενή ξύλινη γλώσσα του πολιτικού κατεστημένου. Στην συνέχεια απαιτείται οριοθέτηση των πολιτικών μας προτεραιοτήτων. Είναι ασύμβατο με την κεντροαριστερή ιδεολογία να υιοθετούμε χωρίς καμία αντίσταση άκρατες νεοφιλελεύθερες πρακτικές προς χάριν της σωτηρίας των αγορών, των τραπεζών και των διεθνών funds. Ο πολίτης πρέπει να είναι το επίκεντρο των πολιτικών μας, χωρίς όμως τα λάθη, τις υπερβολές και την ανορθολογία του παρελθόντος. Οφείλουμε να διατυπώσουμε νέα συστήματα διαχείρισης του κράτους. Δηλαδή να οραματιστούμε μία Πολιτεία αποτελεσματική και ευέλικτη, με σαφείς και ξεκάθαρους νόμους, που να ισχύουν για όλους, με ισχυρούς θεσμούς για να προστατεύεται το δίκαιο του αδύναμου και με κοινωνικό έλεγχο σε κάθε τομέα άσκησης της εξουσίας. Έτσι θα πάψει το «δολοφονικό» για την δημοκρατία μικροκομματικό σύνδρομο του «κατόπιν ενεργειών μου», πίσω από το οποίο έκρυβε τη γύμνια του το μέχρι σήμερα πολιτικό δυναμικό της χώρας. Και τέλος οφείλουμε να δώσουμε τέλος στις δικλείδες ασφαλείας ενός παλαιοκομματικού και ελιτίστικου πολιτικού συστήματος, που γαντζώνεται από τα αξιώματα και φοβάται την κρίση του πολίτη. Έκφραση του ελιτισμού αυτού που υπονομεύει τη δημοκρατία είναι η οικογενειοκρατία και ο νεποτισμός και η πολιτική προστασία, που οδηγεί στις πελατειακές σχέσεις, στη διαφθορά και στην συναλλαγή πολιτικού και πολίτη. Αποτελεί την πολιτική νομενκλατούρα που επί χρόνια, επιχειρεί να αλλοτριώσει την θέληση των πολιτών με υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα και με ελπίδα δίχως αύριο.

Οι πολίτες πια είναι υποψιασμένοι και πάρα πολύ πικραμένοι. Γι’ αυτούς, στην περίοδο της πλήρους ανατροπής δεδομένων και αξιών, εκλογικό κριτήριο δεν αποτελεί πια η κομματική ιδεολογία. Αυτήν την πάτησε το τρένο (της οικονομικής κρίσης). Κριτήριο θα είναι εφεξής, η πολιτική ιδεολογία, που κάθε κόμμα θα αναγκαστεί να πρεσβεύσει με τρόπο ξεκάθαρο και χωρίς «κυβισθήσεις».  Χλιαρές πολιτικές σούπες δεν πείθουν πια κανέναν! Αυτό που χρειάζεται είναι ένα ισχυρό  μαζικό συλλογικό πολιτικό κίνημα πολιτών, που θα επιδιώξει την ενδυνάμωση της αλληλεγγύης των λαών της ΕΕ κάτω από μια κοινή πολιτική πλατφόρμα και που θα δημιουργήσει ένα ισχυρό μπλοκ απέναντι σε πολιτικές ποδηγέτησης των πολιτών, ανατροπής της δυναμικής της κοινωνίας και φτωχοποίησης των πάντων. Και αυτό μόνο η Κεντροαριστερά μπορεί να το προσφέρει!