Ο σκυφτός καιρός και η ώρα της λήξης – Της Τζένης Σουκαρά

 

• Σκυφτός περπατά ο καιρός από την ανημποριά να διαχειριστεί τα όσα ήλθαν. Ο καιρός, βλέπεις, αναγνωρίζει την δική του ευθύνη. Ολιγώρησε να δώσει σήμα συναγερμού. Να δείξει στους μονόφθαλμους τον σβηστό σηματοδότη.Να σπάσει τους καθρέφτες αυτής της ατέλειωτης ματαιοδοξίας και να τους πει “Ως εδώ”!
• Αν το έκανε πιο νωρίς, ο καιρός, δεν θα μετρούσαμε θύματα, δεν θα συγκρούονταν τρένα, δεν θα έβγαινε ο πρωθυπουργός να μιλήσει  με ύφος διαχειριστή πανδημίας και όχι τραγωδίας.
• Διότι στην πανδημία μιλάς για ατομική ευθύνη. Αναφέρεσαι επίσης  στην συλλογική ευθύνη των πολυσύχναστων τόπων,μιλάς για τη μάσκα που ακόμα δεν γνωρίζεις αν καλώς πράττεις που  την φοράς αλλά στην τραγωδία τι να πεις;
• Φταίει ο κακός μας καιρός, φταίει η κακιά η ώρα; Άντε και το λες! Έχεις πει τόσα άλλωστε! Συνέλαβε τους λοιπόν και αυτούς, βασάνισέ τους, βάλτους και τιμωρία .
• Σκυφτός περπατά ο καιρός. Όχι ο καταδικασθείς! Αλλά αυτός που περπατά ελεύθερος ανάμεσα στις προκλητικές δικαιολογίες και στα  μοιρολόγια.
• Εκείνος που σκουντουφλά στον περιορισμένο ορίζοντα που στοχευμένα έπλασε, στα καλάθια, στα επιδόματα, και στις ευθύνες.
• Εκείνος που πανηγυρίζει για ένα φθηνό πακέτο μακαρόνια! Για το γάλα δεν παίρνει και όρκο! Ούτε για το ρεύμα.
• Η φωνή της πλατείας ακούγεται. Θυμάσαι πόσο την κυνήγησε στην εποχή του κορωνοιού; Την πλατεία και τα νιάτα που συναντιόντουσαν την περίοδο του εγκλεισμού.
• Και μετά ήλθε η αστυνόμευση στα πανεπιστήμια, ενώ η τέχνη ήδη κυκλοφορούσε ρακένδυτη στους πεζοδρόμους της πρωτευούσης κατεβάζοντας τα στόρια
• Στα καλντερίμια τώρα περπατά ο καιρός ο σκυφτός..Ακόμα δεν ξέρουμε πόσοι είναι οι νεκροί των Τεμπών. Πόσοι οι αγνοούμενοι;
• Πόσοι πάνε και έρχονται καθημερινά με τον προαστιακό σιδηρόδρομο; Πόσοι περπάτησαν στις ράγες του θανάτου; Πόσοι έπαιξαν τη  ζωή τους στα ζάρια. Πόσοι βρέθηκαν τη σωστή ώρα στο “κατά τύχη”.
• Η πλατεία Συντάγματος, εκείνη που παίζει από πάντα το ρόλο του μαντατοφόρου,  που  στέλνει το μήνυμα της νίκης και της ήττας έπραξε τα δέοντα. Και δεν λέει να σωπάσει πια. Δεν αντέχει άλλο τη σιωπή της. Το οφείλει σε αυτούς που έφυγαν. Σε αυτούς που την περπάτησαν ελπίζοντας..
• Και εκείνος μετρά τον καιρό, παρακολουθεί από πάντα, μετρά  τις διαθέσεις, τις προθέσεις, δημοσκοπεί  τις ανάσες, τα λάθη και τις ευθύνες, τους δικούς του αλλά και εκείνους που ξέφυγαν..
• Μέχρι που ο καιρός που περπατά σκυφτός φέρει την ώρα εκείνη που θα σημάνει τη λήξη μια τετράχρονης περιπέτειας που ήθελε από μόνη της να βαπτιστεί “επιτελικό κράτος” , “κυβέρνηση των αρίστων”, πριν την γνωρίσουν οι Έλληνες, και  που στο τέλος της  απαριθμεί  μόνο  νεκρούς , χιλιάδες καμένα στρέμματα γης που κακώς λησμονήσαμε και χιλιάδες ανθρώπους στα όρια της φτώχειας.
• Ποτέ ξανά!